“𝘞𝘦 𝘥𝘰𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘴, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘷𝘰𝘦𝘭𝘵 𝘢𝘭𝘴𝘰𝘧 𝘸𝘦 𝘯𝘪𝘦𝘵 é𝘤𝘩𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘦𝘳 𝘬𝘰𝘮𝘦𝘯.”

Herkenbaar?

Teams zetten zich in. Nieuwe structuren worden geïntroduceerd. Leiders tonen zich zichtbaar en betrokken. Toch blijft er iets hangen. Alsof je als organisatie telkens een halve stap vooruit zet, maar onzichtbaar wordt teruggetrokken door iets wat onder de oppervlakte blijft sluimeren. Iets waar niemand de vinger precies op kan leggen, maar wat in vergaderingen, in de dynamiek, in het energieverlies voelbaar aanwezig is.

Je hoort zinnen als:
– “We hebben dit al zo vaak geprobeerd.”
– “Ik zeg maar niks meer, het verandert toch niet.”
– “Het staat op papier goed, maar niemand voelt het écht.”

Wat als dit geen weerstand is, maar een spoor van iets dat dieper ligt? Wat als je organisatie iets meedraagt dat nooit een plek heeft gekregen en zich daarom blijft herhalen in gedrag, in vermoeidheid, in stille loyaliteit?

Denk aan fusies of reorganisaties zonder erkenning. Aan leiderschapswisselingen waarbij afscheid werd vermeden. Aan teams die abrupt uiteenvielen. Aan conflicten die zijn dichtgetimmerd maar niet geheeld. Aan mensen die in stilte zijn vertrokken.

Zulke gebeurtenissen laten afdrukken achter, niet alleen in mensen, maar in het collectieve geheugen van een organisatie. En zolang er geen ruimte is voor erkenning, blijft het systeem reageren. Soms via terugkerende patronen, soms via nieuwe collega’s die onbewust oude rollen innemen, soms via ideeën die steeds stranden zonder duidelijke reden.

We hebben het dan over organisatie trauma. Dit is geen vaag of zweverig begrip. Het is een echte, voelbare realiteit die zich nestelt in patronen, stiltes en terugkerende dynamieken, zolang het geen erkenning krijgt.

Dat vraagt geen hardere sturing, maar zachtere blik. Niet nóg een interventie aan de oppervlakte, maar de moed om het geheel te bekijken. Om te zien wat er echt speelt. Wat nog geen plek kreeg. Wat de organisatie met zich meedraagt.

Organisatietrauma vraagt geen schuldige. Het vraagt om leiders die niet alleen vooruitkijken, maar ook willen begrijpen waarom het nu stokt. Die bereid zijn te luisteren naar het verhaal dat zich herhaalt, zodat er weer beweging kan ontstaan.

Nieuwsgierig?

𝘐𝘬 𝘣𝘦𝘯 𝘐𝘯𝘨𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘋𝘪𝘭𝘭𝘦𝘯. 𝘝𝘰𝘰𝘳 𝘰𝘳𝘨𝘢𝘯𝘪𝘴𝘢𝘵𝘪𝘦𝘴 𝘥𝘪𝘦 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘸𝘪𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘶𝘳𝘦𝘯,  𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘰𝘬 𝘸𝘪𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘨𝘳𝘪𝘫𝘱𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘵 𝘦𝘳 e𝘤𝘩𝘵 𝘴𝘱𝘦𝘦𝘭𝘵. 𝘔𝘦𝘵 𝘵𝘸𝘦𝘦 𝘷𝘰𝘦𝘵𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘬𝘭𝘦𝘪. 𝘋𝘦 𝘦𝘯𝘦 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘸𝘦𝘳𝘦𝘭𝘥 𝘷𝘢𝘯 𝘴𝘵𝘳𝘢𝘵𝘦𝘨𝘪𝘦, 𝘴𝘵𝘳𝘶𝘤𝘵𝘶𝘶𝘳 𝘦𝘯 𝘳𝘦𝘴𝘶𝘭𝘵𝘢𝘢𝘵. 𝘋𝘦 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦 𝘮𝘦𝘵 𝘢𝘢𝘯𝘥𝘢𝘤𝘩𝘵 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘯𝘴 𝘦𝘯 𝘤𝘶𝘭𝘵𝘶𝘶𝘳.
 
𝗗𝘂𝗿𝗳 𝗷𝗶𝗷 𝗷𝗲 𝗯𝗹𝗶𝗸 (𝗶𝗻 𝗷𝗼𝘂𝘄 𝗼𝗿𝗴𝗮𝗻𝗶𝘀𝗮𝘁𝗶𝗲) 𝗻𝗮𝗮𝗿 𝗯𝗶𝗻𝗻𝗲𝗻 𝘁𝗲 𝗿𝗶𝗰𝗵𝘁𝗲𝗻? Neem rustig contact met mij op! ☕